॥
श्री
पुष्पदन्त
विरचितं
शिवमहिम्न
स्तोत्रम् ॥
ॐ
नमः शिवाय
अथ श्री
शिवमहिम्नस्तोत्रम्
महिम्नः
पारं ते
परमविदुषो
यद्यसदृशी ।
स्तुतिर्ब्रह्मादीनामपि
तदवसन्नास्त्वयि
गिरः ॥
अथाऽवाच्यः
सर्वः
स्वमतिपरिणामावधि
गृणन् ।
ममाप्येष
स्तोत्रे हर
निरपवादः
परिकरः ॥ १
अतीतः
पंथानं तव च
महिमा
वाङ्मनसयोः ।
अतद्व्यावृत्त्या
यं
चकितमभिधत्ते
श्रुतिरपि ॥
स
कस्य
स्तोतव्यः
कतिविधगुणः
कस्य विषयः।
पदे
त्वर्वाचीने
पतति न मनः
कस्य न वचः॥ २
मधुस्फीता
वाचः
परमममृतं
निर्मितवतः।
तव
ब्रह्मन् किं
वागपि
सुरगुरोर्विस्मयपदम
॥
मम
त्वेतां
वाणीं
गुणकथनपुण्येन
भवतः।
पुनामीत्यर्थेऽस्मिन्
पुरमथन
बुद्धिर्व्यवसिता
॥ ३
तवैश्वर्यं
यत्तज्जगदुदयरक्षाप्रलयकृत्
।
त्रयीवस्तु
व्यस्तं
तिस्रुषु
गुणभिन्नासु
तनुषु ॥
अभव्यानामस्मिन्
वरद
रमणीयामरमणीं
।
विहन्तुं
व्याक्रोशीं
विदधत इहैके
जडधियः ॥ ४
किमीहः
किंकायः स खलु
किमुपायस्त्रिभुवनं
।
किमाधारो
धाता सृजति
किमुपादान
इति च ॥
अतर्क्यैश्वर्ये
त्वय्यनवसर
दुःस्थो
हतधियः ।
कुतर्कोऽयं
कांश्चित्
मुखरयति
मोहाय जगतः ॥
५
अजन्मानो
लोकाः
किमवयववन्तोऽपि
जगतां ।
अधिष्ठातारं
किं
भवविधिरनादृत्य
भवति ॥
अनीशो
वा कुर्याद्
भुवनजनने कः
परिकरो
यतो
मन्दास्त्वां
प्रत्यमरवर
संशेरत इमे ॥ ६
त्रयी
साङ्ख्यं
योगः
पशुपतिमतं वैष्णवमिति
।
प्रभिन्ने
प्रस्थाने
परमिदमदः
पथ्यमिति च ॥
रुचीनां
वैचित्र्यादृजुकुटिल
नानापथजुषां
।
नृणामेको
गम्यस्त्वमसि
पयसामर्णव इव
॥ ७
महोक्षः
खट्वाङ्गं
परशुरजिनं
भस्म फणिनः ।
कपालं
चेतीयत्तव
वरद
तन्त्रोपकरणम्
॥
सुरास्तां
तामृद्धिं
दधति तु
भवद्भूप्रणिहितां
।
न
हि
स्वात्मारामं
विषयमृगतृष्णा
भ्रमयति ॥ ८
ध्रुवं
कश्चित्
सर्वं
सकलमपरस्त्वध्रुवमिदं
।
परो
ध्रौव्याऽध्रौव्ये
जगति गदति
व्यस्तविषये
॥
समस्तेऽप्येतस्मिन्
पुरमथन
तैर्विस्मित इव
।
स्तुवन्
जिह्रेमि
त्वां न खलु
ननु धृष्टा मुखरता
॥ ९
तवैश्वर्यं
यत्नाद् यदुपरि
विरिञ्चिर्हरिरधः
।
परिच्छेतुं
यातावनिलमनलस्कन्धवपुषः
॥
ततो
भक्तिश्रद्धा-भरगुरु-गृणद्भ्यां
गिरिश यत् ।
स्वयं
तस्थे
ताभ्यां तव
किमनुवृत्तिर्न
फलति ॥ १०
अयत्नादासाद्य
त्रिभुवनमवैरव्यतिकरं
।
दशास्यो
यद्बाहूनभृत-रणकण्डू-परवशान्
॥
शिरःपद्मश्रेणी-रचितचरणाम्भोरुह-बलेः
।
स्थिरायास्त्वद्भक्तेस्त्रिपुरहर
विस्फूर्जितमिदम्
॥ ११
अमुष्य
त्वत्सेवा-समधिगतसारं
भुजवनं ।
बलात्
कैलासेऽपि
त्वदधिवसतौ
विक्रमयतः ॥
अलभ्यापातालेऽप्यलसचलितांगुष्ठशिरसि
।
प्रतिष्ठा
त्वय्यासीद्
ध्रुवमुपचितो
मुह्यति खलः ॥
१२
यदृद्धिं
सुत्राम्णो
वरद
परमोच्चैरपि
सतीं ।
अधश्चक्रे
बाणः
परिजनविधेयत्रिभुवनः
॥
न
तच्चित्रं
तस्मिन्
वरिवसितरि
त्वच्चरणयोः
।
न
कस्याप्युन्नत्यै
भवति
शिरसस्त्वय्यवनतिः
॥ १३
अकाण्ड-ब्रह्माण्ड-क्षयचकित-देवासुरकृपा
।
विधेयस्याऽऽसीद्
यस्त्रिनयन
विषं संहृतवतः
॥
स
कल्माषः
कण्ठे तव न कुरुते
न श्रियमहो ।
विकारोऽपि
श्लाघ्यो
भुवन-भय-भङ्ग-व्यसनिनः
॥ १४
असिद्धार्था
नैव क्वचिदपि
सदेवासुरनरे
।
निवर्तन्ते
नित्यं जगति
जयिनो यस्य
विशिखाः ॥
स
पश्यन्नीश
त्वामितरसुरसाधारणमभूत्
।
स्मरः
स्मर्तव्यात्मा
न हि वशिषु
पथ्यः परिभवः
॥ १५
मही
पादाघाताद्
व्रजति सहसा
संशयपदं ।
पदं
विष्णोर्भ्राम्यद्
भुज-परिघ-रुग्ण-ग्रह-गणम्
॥
मुहुर्द्यौर्दौस्थ्यं
यात्यनिभृत-जटा-ताडित-तटा
।
जगद्रक्षायै
त्वं नटसि ननु
वामैव विभुता
॥ १६
विय\dvyaa पी
तारा-गण-गुणित-फेनोद्गम-रुचिः
।
प्रवाहो
वारां यः
पृषतलघुदृष्टः
शिरसि ते ॥
जगद्द्वीपाकारं
जलधिवलयं तेन
कृतमिति ।
अनेनैवोन्नेयं
धृतमहिम
दिव्यं तव
वपुः ॥ १७
रथः
क्षोणी यन्ता
शतधृतिरगेन्द्रो
धनुरथो ।
रथाङ्गे
चन्द्रार्कौ
रथ-चरण-पाणिः
शर इति ॥
दिधक्षोस्ते
कोऽयं
त्रिपुरतृणमाडम्बर
विधिः ।
विधेयैः
क्रीडन्त्यो
न खलु
परतन्त्राः
प्रभुधियः ॥
१८
हरिस्ते
साहस्रं कमल
बलिमाधाय
पदयोः ।
यदेकोने
तस्मिन्
निजमुदहरन्नेत्रकमलम्
॥
गतो
भक्त्युद्रेकः
परिणतिमसौ
चक्रवपुषः ।
त्रयाणां
रक्षायै
त्रिपुरहर
जागर्ति जगताम्
॥ १९
क्रतौ
सुप्ते
जाग्रत्
त्वमसि
फलयोगे क्रतुमतां
।
क्व
कर्म
प्रध्वस्तं
फलति
पुरुषाराधनमृते
॥
अतस्त्वां
सम्प्रेक्ष्य
क्रतुषु
फलदान-प्रतिभुवं
।
श्रुतौ
श्रद्धां
बध्वा
दृढपरिकरः
कर्मसु जनः ॥
२०
क्रियादक्षो
दक्षः
क्रतुपतिरधीशस्तनुभृतां
।
ऋषीणामार्त्विज्यं
शरणद सदस्याः
सुर-गणाः ॥
क्रतुभ्रंशस्त्वत्तः
क्रतुफल-विधान-व्यसनिनः
।
ध्रुवं
कर्तुं
श्रद्धा
विधुरमभिचाराय
हि मखाः ॥ २१
प्रजानाथं
नाथ
प्रसभमभिकं
स्वां
दुहितरं ।
गतं
रोहिद् भूतां
रिरमयिषुमृष्यस्य
वपुषा ॥
धनुष्पाणेर्यातं
दिवमपि
सपत्राकृतममुं
।
त्रसन्तं
तेऽद्यापि
त्यजति न
मृगव्याधरभसः
॥ २२
स्वलावण्याशंसा
धृतधनुषमह्नाय
तृणवत् ।
पुरः
प्लुष्टं
दृष्ट्वा
पुरमथन पुष्पायुधमपि
॥
यदि
स्त्रैणं
देवी
यमनिरत-देहार्ध-घटनात्
।
अवैति
त्वामद्धा बत
वरद मुग्धा
युवतयः ॥ २३
श्मशानेष्वाक्रीडा
स्मरहर
पिशाचाः
सहचराः ।
चिता-भस्मालेपः
स्रगपि
नृकरोटी-परिकरः
॥
अमङ्गल्यं
शीलं तव भवतु
नामैवमखिलं ।
तथापि
स्मर्तॄणां
वरद परमं
मङ्गलमसि ॥ २४
मनः
प्रत्यक्
चित्ते
सविधमविधायात्त-मरुतः
।
प्रहृष्यद्रोमाणः
प्रमद-सलिलोत्सङ्गति-दृशः
॥
यदालोक्याह्लादं
ह्रद इव
निमज्यामृतमये
।
दधत्यन्तस्तत्त्वं
किमपि
यमिनस्तत्
किल भवान् ॥
२५
त्वमर्कस्त्वं
सोमस्त्वमसि
पवनस्त्वं हुतवहः
।
त्वमापस्त्वं
व्योम त्वमु
धरणिरात्मा त्वमिति
च ॥
परिच्छिन्नामेवं
त्वयि परिणता
बिभ्रति गिरं
।
न
विद्मस्तत्तत्त्वं
वयमिह तु यत्
त्वं न भवसि ॥
२६
त्रयीं
तिस्रो
वृत्तीस्त्रिभुवनमथो
त्रीनपि
सुरान् ।
अकाराद्यैर्वर्णैस्त्रिभिरभिदधत्
तीर्णविकृति
॥
तुरीयं
ते धाम
ध्वनिभिरवरुन्धानमणुभिः
।
समस्त-व्यस्तं
त्वां शरणद
गृणात्योमिति
पदम् ॥ २७
भवः
शर्वो रुद्रः
पशुपतिरथोग्रः
सहमहान् ।
तथा
भीमेशानाविति
यदभिधानाष्टकमिदम्
॥
अमुष्मिन्
प्रत्येकं
प्रविचरति
देव श्रुतिरपि
।
प्रियायास्मैधाम्ने
प्रणिहित-नमस्योऽस्मि
भवते ॥ २८
नमो
नेदिष्ठाय
प्रियदव
दविष्ठाय च
नमः ।
नमः
क्षोदिष्ठाय
स्मरहर
महिष्ठाय च
नमः ॥
नमो
वर्षिष्ठाय
त्रिनयन
यविष्ठाय च
नमः ।
नमः
सर्वस्मै ते
तदिदमतिसर्वाय
च नमः ॥ २९
बहुल-रजसे
विश्वोत्पत्तौ
भवाय नमो नमः
।
प्रबल-तमसे
तत् संहारे
हराय नमो नमः
॥
जन-सुखकृते
सत्त्वोद्रिक्तौ
मृडाय नमो नमः
।
प्रमहसि
पदे
निस्त्रैगुण्ये
शिवाय नमो नमः
॥ ३०
कृश-परिणति-चेतः
क्लेशवश्यं
क्व चेदं ।
क्व
च तव
गुण-सीमोल्लङ्घिनी
शश्वदृद्धिः
॥
इति
चकितममन्दीकृत्य
मां
भक्तिराधाद्
।
वरद
चरणयोस्ते
वाक्य-पुष्पोपहारम्
॥ ३१
असित-गिरि-समं
स्यात्
कज्जलं
सिन्धु-पात्रे
।
सुर-तरुवर-शाखा
लेखनी
पत्रमुर्वी ॥
लिखति
यदि गृहीत्वा
शारदा
सर्वकालं ।
तदपि
तव गुणानामीश
पारं न याति ॥
३२
असुर-सुर-मुनीन्द्रैरर्चितस्येन्दु-मौलेः
।
ग्रथित-गुणमहिम्नो
निर्गुणस्येश्वरस्य
॥
सकल-गण-वरिष्ठः
पुष्पदन्ताभिधानः
।
रुचिरमलघुवृत्तैः
स्तोत्रमेतच्चकार
॥ ३३
अहरहरनवद्यं
धूर्जटेः
स्तोत्रमेतत्
।
पठति
परमभक्त्या
शुद्ध-चित्तः
पुमान् यः ॥
स
भवति शिवलोके
रुद्रतुल्यस्तथाऽत्र
।
प्रचुरतर-धनायुः
पुत्रवान्
कीर्तिमांश्च
॥ ३४
महेशान्नापरो
देवो महिम्नो
नापरा
स्तुतिः ।
अघोरान्नापरो
मन्त्रो
नास्ति
तत्त्वं गुरोः
परम् ॥ ३५
दीक्षा
दानं
तपस्तीर्थं
ज्ञानं
यागादिकाः
क्रियाः ।
महिम्नस्तव
पाठस्य कलां
नार्हन्ति
षोडशीम् ॥ ३६
कुसुमदशन-नामा
सर्व-गन्धर्व-राजः
।
शशिधरवर-मौलेर्देवदेवस्य
दासः ॥
स
खलु
निज-महिम्नो
भ्रष्ट
एवास्य
रोषात् ।
स्तवनमिदमकार्षीद्
दिव्य-दिव्यं
महिम्नः ॥ ३७
सुरगुरुमभिपूज्य
स्वर्ग-मोक्षैक-हेतुं
।
पठति
यदि मनुष्यः
प्राञ्जलिर्नान्य-चेताः
॥
व्रजति
शिव-समीपं
किन्नरैः
स्तूयमानः ।
स्तवनमिदममोघं
पुष्पदन्तप्रणीतम्
॥ ३८
आसमाप्तमिदं
स्तोत्रं
पुण्यं
गन्धर्व-भाषितम्
।
अनौपम्यं
मनोहारि
सर्वमीश्वरवर्णनम्
॥ ३९
इत्येषा
वाङ्मयी पूजा
श्रीमच्छङ्कर-पादयोः
।
अर्पिता
तेन देवेशः
प्रीयतां मे
सदाशिवः ॥ ४०
तव
तत्त्वं न
जानामि
कीदृशोऽसि
महेश्वर ।
यादृशोऽसि
महादेव
तादृशाय नमो
नमः ॥ ४१
एककालं
द्विकालं वा
त्रिकालं यः
पठेन्नरः ।
सर्वपाप-विनिर्मुक्तः
शिव लोके
महीयते ॥ ४२
श्री
पुष्पदन्त-मुख-पङ्कज-निर्गतेन
।
स्तोत्रेण
किल्बिष-हरेण
हर-प्रियेण ॥
कण्ठस्थितेन
पठितेन
समाहितेन ।
सुप्रीणितो
भवति
भूतपतिर्महेशः
॥ ४३
इति
श्री
पुष्पदन्त
विरचितं
शिवमहिम्नः
स्तोत्रं
समाप्तम् ।